Wraz z zbliżającym się końcem roku coraz częściej w dyskusjach kpopowych pojawia się temat długo wyczekiwanych rozdań nagród muzycznych. I mimo iż co roku budzą one ogromne poruszenie, bardziej i (niestety) mniej kulturalne dyskusje, a wynikom towarzyszą osądy o sprawiedliwości (bądź jej braku) to jednak jest to niepowtarzalny okres, który co sezon jest zupełnie inny i nie da się zaprzeczyć, że nie da się przeżyć tej samej gali dwa razy. 

Jak wiemy system gal muzycznych w Korei jest bardzo rozwinięty, większość rozdań nagród jest zdominowana przez artystów kpopowych, a nagrody przyznaje się na podstawie sukcesu komercyjnego i głosowań fanowskich. To chyba rodzi największe kontrowersje, dzieli kpoperów, którzy negują zarówno wkład fanowski jak i kryteria gal. Jednak mimo tego mało uwagi przywiązuje się do koreańskich rozdań Grammys, czyli gali Korean Music Awards. Można powiedzieć, że w świadomości większości kpoperów jest to niszowa gala, która nie dostaje tyle uwagi co MAMA, MMA czy GDA. Mimo braku popularności jest to najbardziej szanowane rozdanie nagród w całej koreańskiej (nie tylko kpopowej) branży muzycznej. 

        Aby powoli wprowadzać nas tematycznie w sezon gal w dzisiejszym poście przedstawię artystów koreańskich (nie tylko kpopowych), którzy są najbardziej uznanymi muzykami na koreańskiej scenie muzycznej właśnie według koreańskich rozdań Grammys. Zaskoczeń będzie naprawdę wiele… 

Słowem wstępu o samej gali. Korean Music Awards (w skrócie KMA) to gala założona w 2004 roku, która nagradza artystów zarówno mainstreamowych i tych niszowych. Jeśli mielibyśmy podsumować działalność KMA w kilku słowach można by powiedzieć, że KMA działa “ku uznaniu jakości”, co jest wieloletnim mottem rozdania nagród (ang. Korean Music Awards to Honor Quality).

Gala posiada szereg kategorii muzycznych, jednak w przeciwieństwie do gal mainstreamowych nie posiada klasycznego podziału na damskie i męskie kategorie oraz nie skupia się na działalności typowo “idolowej”, czyli występach (Best Performance) czy teledyskach muzycznych (Best Music Video). KMA kładzie całą uwagę tylko i wyłącznie na muzyce i impakcie w branży muzycznej. Tylko tyle… Albo aż tyle. Gala posiada trzy główne kategorie, czyli daesangi, jedną nagrodę rookie (bez podziału na płeć) i aż 19 kategorii, które nagradzają artystów wykonujących różne gatunki muzyczne, od popu po jazz, folk, rock czy r&b. 



Co powoduje, że to gala KMA jest określana koreańskimi rozdaniami nagród i jest aż tak szanowana w branży muzycznej? Odpowiedź jest prosta, są to kryteria przyznawania nagród.

W przeciwieństwie do swoich popularnych odpowiedników, KMA nie nagradza artystów za sukces komercyjny, za liczby na Gaon, Hanteo czy Melon, nie na nagradza również za liczbę oddanych na nich głosów przez fandomy. Od samego początku istnienia gali głównym kryterium przyznawania najważniejszych statuetek było głosowanie przedstawicieli branży muzycznej, ludzi, którzy o koreańskiej muzyce wiedzą najwięcej. Tymi wybranymi osobami, które decydują o przyznawaniu najbardziej szanowanych nagród, są koreańscy krytycy muzyczni, którzy prowadzą aktywną działalność w przemyśle, wieloletni producenci muzyczni, producenci programów muzycznych, dyrektorzy domów kultury, sztuki czy teatrów oraz profesorowie muzyczni z tytułami naukowymi, którzy tworzą muzyczną strefę w koreańskiej nauce. W trosce o odkrywanie nowych muzyków, których na koreańskiej scenie muzycznej cały czas przybywa, gala co sezon powiększa grono panelu jurorów, aby cały czas być otwartymi na nowe gatunki muzyczne. 

Mimo swojej cenionej pozycji, na przestrzeni prawie dwóch dekad KMA było kilka razy krytykowane za zbyt surowe kryteria, które według opinii publicznej wykluczały z konkursu artystów “głównego nurtu”, czyli artystów kpopowych. Takie oskarżenia nie spowodowały, że gala straciła na szacunku, wręcz przeciwnie, KMA co roku cieszy się coraz większym uznaniem i zyskuje na popularności, a przedstawiciele rozdania nagród twierdzą, że gala działa z myślą, aby nagradzać muzyków za ich muzykę i wpływ na branżę muzyczną, a nie liczby na rankingach i wielkość fandomu. 

A oto oni, najczęściej nagradzani muzycy koreańscy na koreańskich rozdaniach nagród Grammys. 



Kiha & The Faces (장기하와 얼굴들) - 7 nagród Korean Music Awards 
lata działalności: 2008 - 2018 r.


Kiha & The Faces to przedstawiciele indie rockowej i folkowej sceny muzycznej w Korei. Zadebiutowali w 2008 roku i przez 10 lat swojej działalności zdobyli aż 7 statuetek KMA. Zespół odegrał ogromny impakt w przemyśle muzycznym otwierając drzwi do sukcesu dla innych muzyków wykonujących indie rock i folk. Ich debiutancki single “Cheap Coffee” jest zarówno jednym z najbardziej cenionych oraz jednym z najpopularniejszych utworów tych gatunków muzycznych w Korei. W latach ich debiutu muzyka folk nie cieszyła się popularnością w kraju, była uznawana za muzykę dla nerdów, jednak ich sukces wywołał ogromny boom w Korei. 

Kiha & The Faces to również jedyni artyści w Korei, którym udało się zdobyć daesangi we wszystkich kategoriach na KMA - muzycy roku (2012 r.), album roku (2012 r. z albumem “Kiha & The Faces”) i piosenka roku (2009 r. z utworem “Cheap Coffee”). Zespół ma również na koncie kilka nagród Best Rock Album i Best Rock Song. 

W okresie swojej działalności zespół był również nagradzany na gali Golden Disk Awards oraz nominowany na Mnet Asian Music Awards. W 2014 roku zadebiutowali na amerykańskiej scenie muzycznej i odbyli mini trasę koncertową. 

Zespół przez całą swoją twórczość zaznaczał, że tworzą muzykę o sprawach codziennych, aby przemawiać w imieniu ich pokolenia. W 2018 roku zespół ogłosił koniec kariery wydając wcześniej swój ostatni album “mono”. Główną inspiracją tej płyty była twórczość The Beatles oraz temat samotności. Lider zespołu - Chang Kiha, zapytany o największy sukces zespołu powiedział, że jest to pozostanie naturalnym w muzyce i wydobycie koreańskiej esensji w muzyce indie rock, która swoje początki miała w Stanach Zjednoczonych. 


BTS (방탄소년단) - 6 nagród Korean Music Awards
lata działalności: 2013 - teraz


BTS to jedni z nielicznych przedstawicieli muzyki kpopowej na tej liści i zarówno jedni z najmłodszych muzyków uznanych przez koreańskie Grammys. Zadebiutowali w 2013 roku i przez następne 7 lat kariery zdążyli wygrać 6 statuetek KMA, w tym wszystkie w okresie ostatnich 3 lat kariery. 

Zespół odegrał ogromny impakt w szerzeniu popularności muzyki kpopowej oraz całej kultury koreańskiej na całym świecie. W 2016 roku byli pierwszymi artystami koreańskimi, którzy trafili do czołówki listy Billboard 200, a już w następnym roku byli pierwszym zespołem, który miał aż dwa utwory na głównej liście przebojów HOT100. W 2017 roku byli również pierwszym zespołem kpopowym od 17 lat (od czasów g.o.d), który sprzedał 1 milion albumów w Korei z jednym albumem, a już rok później trafili do artystów uznanych przez koreańskie Grammys. Również w 2018 roku BTS uzyskali Order of Merit, najwyższe odznaczenie kulturowe w Korei Południowej z rąk Prezydenta Moona.
BTS to jedyni artyści w Korei, którym udało się zdobyć na tej gali daesang muzycy roku dwa lata pod rząd, ale nie są to ich jedyne daesangi wygrane na tym rozdaniu nagród. Łącznie BTS wygrali cztery główne nagrody, co powoduje, że są najczęściej nagradzanymi artystami w Korei pod względem daesangów na KMA. Są to nagrody muzycy roku (2018 i 2019 r.) i piosenka roku (2019 r. z utworem “Fake Love” i 2021 r. z utworem “Dynamite”). Prócz tego BTS mają również na koncie dwie nagrody Best Pop Song.

BTS są jednymi z nielicznych przykładów artystów, którzy odnieśli w Korei ogromny sukces komercyjny, a jednocześnie ich twórczość cieszy się uznaniem profesjonalistów z branży muzycznej. Muzyka BTS odzwierciedla ich drogę do dojrzałości jako artystów i ludzi, którzy dorastali na oczach publiki. Od debiutu zespół poruszał w swoich utworach tematy presji społecznej, korupcji czy problemów codziennego życia. Obecnie przez swoją twórczość chcą dawać ludziom nadzieję i pokazywać, że muzyka nie ma żadnych barier. BTS wielokrotnie poruszali również temat nierówności i niesprawiedliwości przemysłu muzycznego, zaznaczając, że podczas swojej 7-letniej kariery nie raz przekonali się, że ciężka praca nie zawsze jest nagradzana. 


Kim Sawol (김사월) - 5 nagród Korean Music Awards
lata działalności: 2014 - teraz

Kim Sawol to koreańska piosenkarka i tekściarka wykonująca muzykę folk. Początek swojej kariery wiąże z debiutem w 2014 roku w duecie z Kim Haewon, z którym szturmem zdobyła serca branży muzycznej. Następnie w 2015 roku zadebiutowała solowo kontynuując przedstawianie ludowej muzyki we współczesny sposób. 

Można powiedzieć, że Sawol jest prawdziwie niszową artystką, ponieważ gala KMA jest jedyną galą, która kiedykolwiek doceniła jej twórczość nominując ją do nagród. Obecnie jest artystką, która w pełni zdominowała muzykę folk w Korei, a jej utwory od ponad 5 lat są doceniane przez osoby z branży muzycznej. Na swoim koncie ma 5 nagród KMA w tym nagrodę nowego artysty roku, 3 nagrody za Best Folk Album (2015 r. w duecie z Kim Haewon z albumem “Heaven”, 2016 r. z albumem “Suzanne” i 2019 r. z albumem “Romance”) i jedną nagrodę za Best Folk Song (2019 r. za utwór “Someone”).

Kim Sawol nie jest osobą publiczną i trudno znaleźć więcej informacji na jej temat. W swojej twórczości cały czas odkrywa nowe formy ekspresji łącząc folk z elementami jazzu czy dream popu. Jej utwory charakteryzują się dźwiękami gitary i delikatnym wokalem, który często jest określany jako przytulenie do snu.



IU (이지은) - 5 nagród Korean Music Awards
lata działalności: 2008 - teraz

IU to koreańska piosenkarka, tekściarka i kompozytorka, która od początków swojej kariery wykonuje kpop. Niezaprzeczalnie jest artystką, która w Korei odniosła najwyższy poziom komercyjnego sukcesu, a jej muzyka jest uwielbiana przez rodaków od ponad dekady. Liczba rekordów, które na swoim koncie posiada IU nie ma sobie równych, jest największym postrachem na muzycznych rankingach przebojów, ale to wszystko spowodowane jest tym, że swoją twórczością potrafi trafić do tak wielu pokoleń.

Piosenkarka ma obecnie na swoim koncie 5 statuetek KMA w tym jedną główną nagrodę piosenki roku (2012 r. za utwór “Good Day”). Prócz tego IU wygrała również m.in nagrodę Best Pop Album (2018 r. za album “Palette”) i Best Pop Song (2012 r. za utwór “Good Day”).

IU, podobnie jak BTS, jest jednym z nielicznych przypadków artystów, którzy prócz osiągnięcia komercyjnego sukcesu zostali również tak licznie nagrodzeni za swoją twórczość przez osoby z branży muzycznej.  W tym roku artystka obchodzi 13 rocznicę debiutu, a jej muzyka nadal podbija serca widowni koreańskiej pobijając nowe rekordy popularności. IU jest nie tylko piosenkarką z ogromnymi liczbami na koncie, ale również ukochaną przez Koreańczyków osobowością publiczną. Często określana jako “córka narodu” wielokrotnie wykorzystuje swój wpływ, aby pomagać potrzebującym osobom. W kontekście stosunku do sławy IU przyznaje, że przez lata ciężko pracowała i rezultaty tego widzi w dobrych wynikach na rankingach. Mimo to nie ukrywa, że przemysł muzyczny nauczył ją, że nie zawsze ciężka praca oznacza pewny sukces, dlatego twierdzi, że sama miała sporo szczęścia.



Na Yoonsun (나윤선) - 5 nagród Korean Music Awards
lata działalności: 1994 - teraz

Na Yoonsun to koreańska artystka jazzowa, która niezaprzeczalnie na zawsze zapisała się na koreańskich listach muzyki jazzowej. Impakt Yoonsun w promowanie koreańskiego jazzu na świecie jest ogromny, przez prawie dwie dekady jest cenioną na całym świecie wokalistką jazzową, która występuje na scenach muzycznych wielu krajów.

Yoonsun ma na swoim koncie 5 nagród KMA w tym aż 4 nagrody w kategorii Best Jazz & Crossover Album (2004 r. za album “Down By Love”, 2009 r. za album “Voyage”, 2011 r. za album “Same Girl”, 2014 r. za album “Lento”).

“Cud”, “czarująca”, “światowej klasy wokalistka” - to jedne z nielicznych tytułów przyznawanych Yoonsun na całym świecie. Obecnie artysta jest jedną z najpopularniejszych i najbardziej cenionych reprezentantką azjatyckiego jazzu na scenach muzycznych światowego jazzu. Mimo iż wokalistka posiada wykształcenie muzyczne dotyczące historii jazzu (studiowała w Paryżu) to jej muzyka łączy tradycyjne brzmienie jazzu z jej własnym stylem śpiewania. Publiczność od lat zachwyca niezwykłą techniką śpiewu, na którą składa się charakterystyczna dla niej intonacja, niesamowite wyczucie czasu oraz krystalicznie czysty głos. Yoonsun dzięki swojej twórczości i promocji koreańskiej jazzu na świecie, zdobyła w 2012 r. wyróżnienie Premiera Korei Południowej.


Hyukoh (혁오) - 5 nagród Korean Music Awards
lata działalności: 2014 - teraz

Hyudoh to koreański zespół muzyczny wykonujący muzykę indie rock i indie pop. Od samego debiutu kariera zespołu była związana z dużym sukcesem, wydając dwa lata z rzędu hity, które zachwyciły nie tylko fanów indie rock, ale również opinię publiczną. 

Zespół na obecnie na koncie 5 nagród KMA w tym jednego daesanga za piosenkę roku (2018 r. za utwór “Tomboy”).  Innymi zdobytymi statuetkami są nagroda nowego artysty roku (2016 r.), Best Modern Rock Album (2018 r. za album “23”) i dwie nagrody Best Modern Rock Song (2016 r. za utwór “Comes And Goes”, 2018 r. za utwór “Tomboy”).

Zespół jest ceniony nie tylko za twórczość muzyczną, ale również wizualny aspekt swojej działalności. Lider zespołu twierdzi, że ich głównymi inspiracjami są The Beatles czy The Whitest Boy Alive. Muzycy są doceniani nie tylko w Korei, w 2019 roku wystąpili na festiwalu Coachella, a rok później mieli pojechać w światową trasę koncertową. Uznanie zespołu w branży muzycznej jest tym bardziej sporym sukcesem, ponieważ muzycy kilkukrotnie byli oskarżani o plagiaty utworów innych artystów. Za każdym razem oskarżenia te były obalane, a marka zespołu nadal zapisuje się na kartach koreańskiej muzyki indie rock.


Baek Yerin (백예린) - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę za album

roku (2020 r. za album “Our Love Is Great”), 2 nagrody za Best Pop Album (2020 r. za album “Our Love Is Great”, 2021 r. za album “Every Letter I Sent You”) i statuetkę za Best Pop Song (2020 r. za utwór “Maybe It’s Not Our Fault”).

Garion (가리온) - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę za album roku (2011 r. za album “Garion 2”), Best Rap & Hiphop Album (2011 r. za album “Garion 2”), Best Rap & Hiphop Song (2006 r, za utwór “Mutu”, 2011 r. za utwór “Most Urgent ft. NUCK”).

Jambinai (잠비나이) - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę za Best Rock Album (2020 r. za album “ONDA”), Best Rock Song (2020 r. za utwór “ONDA”), Best Jazz & Crossover Album (2013 r. za album “Differance”) i Committee Choice Special Awards.

Jay Park (박재범) - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę muzyka roku (2017 r.), Best R&B & Soul Album (2017 r. za album “Everything You Wanted”) i dwie nagrody publiczność (2013 r. i 2015 r., od 2016 roku kategoria ta nie istnieje).

Lee Juck (이적) - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę za album roku (2008 r. za album “Songs Made Of Wood”), piosenkę roku (2008 r. za utwór “It’s Fortunate”), Best Pop Album (2008 r. za album “Songs Made Of Wood”), Best Pop Song (2008 r. za utwór “It’s Fortunate”)

Second Moon - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę za album roku (2006 r. za album “Secong Moon”), nowi artyści roku (2006 r.), Best Jazz & Crossover Album (2006 r. za album “Secong Moon”, 2017 r. za album “Pansori Chunhyang-ga”).

Seoul Electric Band - 4 nagrody Korean Music Awards, w tym statuetkę artystów roku (2010 r.), album roku (2011 r. za album “Life Is Strange”), Best Rock Album (2011 r. za album “Life Is Strange”), Best Modern Rock Song (2006 r. za utwór “Come Into My Dream”).

cr. wikipedia strona KMA


        Jeśli jesteś fanem kpopu z przynajmniej chwilowym doświadczeniem i twoi ulubieni artyści wydają albumy to z pewnością nie raz w oczy rzuciły ci się te dwa słowa: GAON i HANTEO. Natomiast jeśli jesteś nowym fanem kpopu to usiądź wygodnie, bo w dzisiejszym poście czeka nas trochę przydatnej teorii!

Czym jest Gaon i Hanteo? Najprościej mówiąc są to dwa rankingi sprzedaży albumów. 

Po co Korei aż dwa rankingi? Nie wystarczył im jeden? A może oba dotyczą czegoś innego? Dlaczego różnica w wynikach na obu listach u niektórych artystów jest mała, a u innych większa?


GAON vs HANTEO

Główną różnicą pomiędzy Gaon i Hanteo jest fakt iż dotyczą dwóch różnych sprzedaży. Tak, albumy w Korei mają raportowane dwie różne sprzedaże, których nie wolno łączyć



GAON

Ranking Gaon to sprzedaż wysyłkowa - ile albumów zostało wysłanych DO sklepów PRZEZ dystrybutorów.

PRZYKŁAD: albumy wysłane przez dystrybutorów np. Dreamus, KakaoM, Genie Music, YG PLUS, do sklepów np. Ktown4u, Synnara czy YesAsia.


Sprzedaż GAON:
→ będzie zawsze wyższa od sprzedaży Hanteo właśnie dlatego, że jest to sprzedaż od dystrybutorów
→ jest brana pod uwagę na wszystkich galach muzycznych np. MAMA, MMA, GDA etc.

→ posiada aktualizacje tygodniowe, miesięczne i roczne

→ posiada certyfikaty wprowadzone w styczniu 2018 roku od platyny (250 tys.) do - obecnie - 4 milionów (w chwili pobijania historycznej sprzedaży Gaon dodaje nowy certyfikat).
! Albumy wydane przed 2018 rokiem nie mają przyznawanych certyfikatów.


Sprzedaż na Gaon może maleć - w pewnym okresie od premiery sprzedaż albumu może zmniejszyć się np. w miesiącu wydania album X sprzedaje 600 tys. albumów, a w końcoworocznym rankingu Gaon ma 550 tys. sprzedaży.
Co to oznacza? Oznacza to, że album nie spełnił oczekiwanego zainteresowania, nie sprzedał wszystkich albumów zamówionych przez sklepy i są one zwracane do dystrybutorów. 


HANTEO

Ranking HANTEO to sprzedaż detaliczna - ile albumów zostało kupionych w sklepach przez klientów.

PRZYKŁAD: albumy kupione w sklepach takich jak np. Ktown4u, YesAsia, kpopowo, przez klientów z różnych krajów na całym świecie.


Sprzedaż HANTEO:
→ zawsze jest niższa od sprzedaży Gaon

→ jest udokumentowywana przez Hanteo dzięki transakcjom/fakturom, które wystawiają sklepy

→ jest brana pod uwagę w programach muzycznych np. Music Bank, The Show, Inkigayo

→ posiada aktualizacje “realtime” czy może być na bieżąco śledzona po premierze z godziny na godzinę

→ nie jest sprzedażą ze wszystkich sklepów na całym świecie - aby sprzedaż danego sklepu była brana pod uwagę w rankingu, sklep musi podjąć współpracę z Hanteo, taką współpracę ma np. Ktown4u, kpopowo, ale nie posiadają jej np. aukcje na eBay. Obecnie trudno znaleźć oficjalny, legalny sklep, który takiej współpracy nie ma. 



Praktycznie, jeżeli chcemy pochwalić się ile albumów sprzedał nasz ulubiony artysta powinniśmy mówić o sprzedaży Hanteo. Gaon określa popyt na linii produkcja-sklep, ale to Hanteo pokazuje ile my, fani kpopu, kupiliśmy albumów i ile sztuk zostało zaksięgowanych przez paragony.


A CO Z PRE-ORDERAMI?

Pre-ordery to zamówienia, które przedpremierowo składają klienci do sklepów. Mają one na celu określenie dystrybutorom zapotrzebowania, zainteresowania na dany album, czyli możliwego popytu na produkt. Im wyższy pre-order tym wyższa liczba albumów, które dystrybutorzy przekazują sklepom, ale pre-ordery nie są rzeczywistą sprzedażą.


CZY PRE-ORDERY MOGĄ SIĘ WYPRZEDAĆ I CZYJA JEST TO WINA?

Odpowiedź brzmi nie, pre-ordery nie mogą się wyprzedać.

Bardzo dezorientującą kwestią w kontekście pre-orderów jest sytuacja, kiedy jeszcze podczas trwania tego okresu w danych sklepie widnieje "out of stock" i fani nie mogą zamówić kolejnych albumów. Najczęściej pojawiają się teorie, że to wina wytwórni, ponieważ ta wyprodukowała za mało albumów i sklep nie ma co już sprzedawać. Jest to duży błąd.

          PRZYKŁAD: Dystrybutor Dreamus produkuje 300 tysięcy albumów dla sklepu Ktown4u. Dzięki temu sklep może udostępnić pre-order i maksymalna ilość albumów, które można zamówić na tym sklepie wynosi te 300 tysięcy.

W momencie, kiedy fani zamówią wszystkie dostępne albumy na Ktown4u na stronie widnieje informacja "out of stock" i w tym momencie sklep ma dwa wyjścia. Sklep może zgłosić się do dystrybutora o większą ilość albumów, dostaje produkt i pre-order na stronie rusza ponownie. Ale sklep może również nie zgłaszać się do dystrybutora po większą ilość albumów i wtedy wytwórnia/dystrybutor nie mogą zmusić sklepu do ponowniego zamówienia produktów. Jeśli sklep nie wyrazi zainteresowania dalszym pre-orderem do końca tego okresu na stronie widnieje "out of stock".

To jaką decyzję podejnie sklep jest zależne tylko i wyłącznie od sklepu. Więc w momencie, kiedy album waszego ulubionego artysty ma "out of stock" i nie możecie go zamówić, nie jest to wina wytwórni i zbyt małej produkcji, a jest to wina sklepu, który nie wyraził większego zainteresowania.


CZY PRE-ORDERY MOŻNA DODAWAĆ DO SPRZEDAŻY GAON LUB HANTEO?

Nie, nie wolno. Mimo iż składając zamówienie płacimy z góry, to pre-ordery nie są sprzedażą. Co więcej, jeśli pre-order jakiegoś albumu wynosi 1 milion nie oznacza to, że album sprzedał 1 milion kopii.

        PRZYKŁAD: Pre-order albumu A1 wynosi 900 tysięcy. Sprzedaż na Hanteo wynosi 800 tysięcy, oznacza to, że z 900 tys. złożonych zamówień klienci detaliczni kupili 800 tys. Realną sprzedażą jest 800 tys. nie 900 tys.

Następnie w aktualizacji miesięcznej Gaon album uzyskuje wynik 1.1M kopii. Oznacza to, że po zobaczeniu wyniku pre-orderu dystrybutor uznał, że album odniesie wysoką sprzedaż i przekazał sklepom do sprzedaży łącznie 1.1M kopii albumu. Klienci kupili 800 tys. albumów, a w sklepach na całym świecie do sprzedaży było/jest dostępnych 1.1M albumów.


CZY GAON/HANTEO WLICZAJĄ SPRZEDAŻ ZAGRANICZNĄ?

Tak.
W przypadku Gaon - dystrybutorzy wysyłają albumy do sklepów zagranicznych, jeśli te chcą je legalnie sprzedawać. 

W przypadku Hanteo - sklep zagraniczny mając współpracę z Hanteo np. kpopowo, Ktown4u i otrzymuje legalną dostawę od dystrybutora i albumy, które sprzedają są dodawane do Hanteo. 


To wszystko z pierwszego posta z kategorii "przewodniki". Takowe będą pojawiać się również w przyszłości np. o digitalu, Melon, GAON, jednak przez fakt, iż są to posty czysto sucho teoretyczne nie będą one dominującą formą na blogu.


cr. strona, GAON, strona Hanteo



            Wielka Trójka.
            Bądźmy szczerzy - nie ma fana kpopu, którzy chociaż raz nie słyszałby tego określenia. Można powiedzieć, że kiedy jest się fanem kpopu to o BIG3 po prostu się wie, bo BIG3 to nie tylko kilka popularnych zespołów, BIG3 to historia kpopu.
Na przestrzeni ostatnich dwóch, trzech lat określenie BIG3, jeszcze częściej niż zawsze, zaczęło wybrzmiewać w społeczności kpopowej niosąc za sobą wiele kontrowersyjnych opinii. Przyczyniło się do tego kilka czynników, jednak najważniejszym powodem kontrowersji wokół BIG3 był sam fakt iż zaczęto sugerować, że skład BIG3 zmienia się
To wywołało falę sprzeciwów. Czy to coś dziwnego? Z pewnością nie, w końcu SM, JYP i YG jako wielka trójka rządzą kpopem (i nie tylko) od przeszło dwóch dekad, fani kpopu traktowali są niepisaną instytucję jak fundament kpopu. W momencie, kiedy dochodzi do bardzo nagłych przemian i ktoś neguje ten fundament ludziom zaczyna się to nie podobać.
 
            Temat BIG3, a szczególnie składu BIG3 wydaje się, że w pewien sposób podzielił społeczność kpopową na dwie strony - tych, którzy idą z biegiem czasu i akceptują te zmiany, i tych, którzy bronią obecnego BIG3 twierdząc, że jest to historia kpopu, której nie wolno zmieniać. I w obu stanowiskach nie byłoby nic dziwnego, gdyby nie fakt iż przed najbardziej spopularyzowanym BIG3 jakie znamy, czyli SM, JYP i YG, w kpopie istniały już podobne instytucje, które odgrywały bardzo ważną rolę w przemyśle muzycznym.
Ale aby o tym porozmawiać cofnijmy się do lat 80 XX wieku. 
  • Rok 1987, debiut pierwszego koreańskiego boysbandu - SoBangCha.

Zespół Sobangcha.


            Mimo iż popularnie twierdzi się, że pierwszym zespołem kpopowym było albo Seo Taiji&Boys (1992), albo H.O.T (1995) to jednak prawdą jest to, iż oba zespoły popowe nigdy nie były "pierwsze" w Korei. Można powiedzieć, że Seo Taiji&Boys to pierwszy boysband, który doprowadził do rewolucji muzycznej i spopularyzował gatunek kpopu, a H.O.T to pierwszy zespół powstały z systemu trainees, jednak pierwszym boysbandem, który tworzył na styl bardziej popowy w Korei było SoBangCha (ang. Firetruck). Ich temat do teraz możemy spotkać w wielu dramach z lat 90., bądź dramach, których fabuła rozgrywa się w tamtych czasach.


Zespół ten zadebiutował w 1987 roku pod szyldem wytwórni Deasung Ent. która kilka lat później zmieniła nazwę na DSP Media, a następnie DSP Ent. Tak, te samo DSP Ent, które po latach debiutowało zespół co-ed KARD czy gband KARA.

W latach 90. XX wieku DSP Ent. było naprawdę ogromną potęgą. SoBangCha zapisało się na kartach muzyki koreańskiej nie tylko dlatego, że byli pierwszym zespołem popowym, ale głównie dlatego, że byli w kraju mega hitem, swego czasu wręcz dominantem w muzyce popowej. Był to okres, kiedy przemysł muzyczny Korei był przepełniony co najwyżej zespołami wykonującymi trot i solistami balladowymi. Oczywiście do pewnego stopnia było to spowodowane cenzurą ówczesnego rządu, dlatego i muzyka SoBangCha nie przypomina popu z czasów początku XXI wieku. Wtedy muzyka musiała spełniać pewne odgórnie narzucone standardy, a przede wszystkim nie łamać ustalonych kryteriów rządowych. Debiut SoBangCha spowodował, że młode Koreanki po raz pierwszy zyskały obiekt westchnień, który na styl przypominał zagraniczną muzykę popularną. Członkowie zespołu nosili stylowe, dopasowane do siebie ubrania, wykonywali choreografie taneczne niczym boysbandy z zachodu. Ich piosenka “Last Night Story” zdominowała muzykę popową w Korei na lata, aż do tego stopnia, że do tej pory cieszy się ona popularnością w koreańskich radiach, a obecnie aktywni topowi artyści kpopowi np. IU, wracają do niej robiąc jej covery. Jeśli mielibyśmy wybrać pierwszy hit kpopowy w Korei to zdecydowanie byłby to ten utwór. 

Co prawda SoBangCha rozpadli się w 1990 roku ze względu na tarcia między członkami, następnie powrócili w 1993 roku, ale wtedy było już za późno, aby podtrzymać swoją sławę. Seo Taiji&Boys, którzy zadebiutowali niespełna rok wcześniej (1992), odnieśli taki sukces, że kompletnie przyćmili wznowioną działalność SoBangCha. 


To jednak nie zatrzymało samego DSP Ent. 

W 1997 roku zadebiutowali swój drugi bband - Sechs Kies, a ci powtórzyli sukces swoich seniorów z wytwórni. 

Na początku Sechs Kies mieli być duetem, ale przez sukces H.O.T, DSP Ent, ponownie postawiło na bband. Wartym wspomnienia jest również fakt, iż CEO ówczesnego DSP Ent. utrzymywał kontakt z byłym członkiem zespołu Seo Taiji&Boys - Lee Juno i on sam brał udział w kształtowaniu line-upu Sechs Kies, polecając CEO swoich dwóch trainees. 


Popularność Sechs Kies rosła w zastraszającym tempie, przez co już jako roczny rookie zespół stali się największymi rywalami 3-letniego H.O.T. W Korei po raz pierwszy można było obserwować rywalizację wytwórni kpopowych i samych fandomów.
Już w 1998 roku DSP Ent. zadebiutowało swój pierwszy gband - Fin.K.L, który również odniósł ogromny sukces. Sama muzyka Fin.K.L była w Korei czymś kompletnie nowym. Przez sukces innego gbandu - S.E.S, w Korei panowała moda na uroczy koncept z pozytywnym przesłaniem, jednak muzyka Fin.K.L przy debiucie skupiała się na brzmieniu R&B. Można powiedzieć, że jak na możliwości tamtych czasów Fin.K.L były pierwszym gbandem, który pod względem przesłania szedł w stronę “girl crush”. Zespół miał na koncie wiele hitów o przygnębiającym przesłaniu, utraconej miłości i sile kobiet.

Mimo iż w późniejszych latach DSP Ent. nie zdołało debiutować zespołów, które powtórzyły sukces swoich seniorów, to i tak wytwórnia ta dominowała w kpopie przez ponad dekadę. Była pierwszą powstałą w Korei kpopową mega-wytwórnią i częścią BIG2


            Ale gdzie w tym wszystkim jest dotychczasowe BIG3? Cóż, kiedy DSP Ent. dominowało scenę muzyczną w Korei samo JYP Ent. i YG Ent. nie istniało, ale na rynku pojawił się największy rywal DSP Ent. - SM Entertainment, który zmienił wszystko. 


Jednak aby zacząć temat SM Ent. ponownie cofnijmy się tym razem do lat 70. XX wieku. Młody wówczas Lee Sooman był koreańskim solistą z kilkoma hitami na koncie, założył swój zespół 이수만과 365일 (ang. Lee Sooman and The 365 Days), jednak przez panującą cenzurę nie wiedział jak tworzyć muzykę z takimi ograniczeniami. Dlatego wyleciał do Stanów Zjednoczonych, a tam oczarowany twórczością i całą otoczką wokół Michaela Jacksona po kilku latach postanowił wrócić do Korei z wizją jak przemysł muzyczny Korei może wyglądać. W 1989 roku Lee Sooman wcielił swoje plany w życie jednocześnie ponosząc największą porażkę w karierze. Zadebiutował pierwszego solowego artystę Hyun Jinyounga, jego debiut okazał się być flopem, dlatego Sooman mimo swojej wizji, zmienił jego image, aby dopasować go do wtedy panującej mody na Seo Taiji&Boys. To przyniosło dobre rezultaty, jednak przez skandal z narkotykami kariera Hyuna zakończyła się tak szybko jak się zaczęła, a Sooman stracił sporo pieniędzy. Lee nie popełnił drugi raz tego samego błędu, więc aby kontynuować swoją wizję zwrócił się do swojej przyszłej grupy docelowej - nastolatków. Powołał w wytwórni dział, który zajmował się ankietami kierowanymi do młodego pokolenia, aby ci opisali swojego wymarzonego idola. Tak Lee Sooman zaczął przesłuchania nie tylko w Korei, ale i Japonii i Stanach Zjednoczonych, stworzył system trainee i zarazem swój pierwszy boysband kpopowy - H.O.T.


Zespół H.O.T z SM Ent.

            H.O.T w swoich czasach byli koreańskim odpowiednikiem Backstreet Boys, ich debiut był niesamowitym hitem. Koreanki oszalały na ich punkcie, pobijali rekordy sprzedaży i mimo iż kariera zespołu nie trwała długo, stali się dowodem na wizję Lee Soomana. Byli pierwszym zespołem kpopowym, który został od podstaw wyprodukowany, aby być idolami z marzeń nastolatków.
Lee Sooman cały czas udoskonalał swój system trainees debiutując kolejne zespoły i co ważniejsze, każdy odniósł spektakularny sukces. S.E.S, Shinhwa konkurowały na rynku z zespołami DSP Ent. - Sechs Kies i Fin.K.L. Mimo krótkich karier zespołów rynek muzyczny Korei rozkwitł, a obie wytwórnie w tamtych czasach konkurowały ze sobą będąc określane BIG2.


Tym co doprowadziło kpop do stanu, jaki znamy dzisiaj to działania SM, które wyszły poza Koreę


            Z perspektywy czasu można powiedzieć, że to co zmieniło pozycje rywali w BIG2 to fakt, iż DSP Ent. nie wytrzymało presji komercyjnego sukcesu i ewidentnie nie chciało na początku celować w rynki zagraniczne. SM Ent. miało zupełnie inne plany i w 2002 roku w Japonii zadebiutowali pierwszego międzynarodowego idola - Kwon BoA, co wywarło nieodwracalny wpływ na kpop. BoA, młoda nastolatka, można wręcz powiedzieć, że dziecko, stała się prawdziwą ikoną azjatyckiej muzyki popowej i symbolem ekspansji kpopu zagranicę. Lee Sooman widząc potencjał zarobku za granicą zaczął tworzyć nowe grupy, które również miały na celu odnieść sukces w innych krajach. Szybko zadebiutował TVXQ, Super Junior, SNSD, a DSP Ent. po disbandzie Sechs Kies i Fin.K.L nie miało w rękach topowego zespołu. W okresie popularności SuJu i SNSD zadebiutowali SS501 i KARA, i mimo ogromnych sukcesów obu tych zespołów sama wytwórnia nie mogła odbudować swojej marki w oczach general public. Co ciekawe, zarówno SS501 i KARA również zaczęli promować się w Japonii idąc śladem zespołów SM Ent. SS501 stali się “monster rookie” w Japonii, a KARA odniosły taki sukces, że były uważane za największe rywalki SNSD w Japonii, ale nawet to nie poprawiło sytuacji DSP Ent. w przemyśle koreańskim. 

Ich sytuacji nie poprawił również fakt, iż kiedy SM i DSP cały czas rywalizowali ze sobą, za ich plecami zaczęły powstawać inne wytwórnie, które również miały pewne wizje. 


  • Początek BIG3


            Kiedy mówimy o początkach BIG3 to z pewnością należy wspomnieć JYP Ent. a szczególnie o samym Park Jinyoungu. W latach 90. XX wieku był młodym solistą, który szukał dla siebie wytwórni, z którą mógłby podpisać kontrakt płytowy i to prawie doprowadziło to do tego, że JYP Entertainment mogło nigdy nie powstać. 

To właśnie wtedy SM Ent., jako ustabilizowana wytwórnia z topowymi zespołami, zaprosiła Park Jinyounga na przesłuchania, jednak miała co do niego inne plany. Sam Lee Sooman będąc pod wrażeniem piosenki, którą skomponował Park, zaproponował mu, żeby ją sprzedał, ale ten nie zgodził się i jednocześnie nigdy nie podpisał kontraktu z SM Ent. 

Park Jinyoung ostatecznie zadebiutował solo w 1994 roku, a już w 1997 roku założył swoją wytwórnię muzyczną Tae-Hong Planning Corporation, teraz znaną jako JYP Ent. 


Przez następne dwa lata jego wytwórnia nie odnosiła spektakularnych sukcesów, do czasu, kiedy do Parka zgłosiła się inna wytwórnia SidusHQ, która zaproponowała mu wspólny projekt, który zdecydowanie odmienił los JYP Ent. W ramach współpracy obie wytwórnie zadebiutowały zespół g.o.d, który od pierwszego wydania stał się topowym boysbandem w Korei. Ich impact w kpopie jest na tyle zauważalny, że rekordy sprzedaży, które ustanowili zostały pobite dopiero w 2017 roku przez samych BTS.


Zespół g.o.d

            JYP szybko ustabilizowało swoją pozycję na rynku koreańskim debiutując solistę Rain w 2000 roku, który razem z BoA stał się topowym solistą zagranicą. Następnie w 2006 roku zadebiutowali pierwszy gband Wonder Girls, dzięki którym sukcesie JYP Ent. stało się pierwszą wytwórnią kpopową, której ekspansja w Stanach Zjednoczonych rzeczywiście udała się (jak na tamte czasy).

Takim sposobem JYP Ent. dołączyło do SM Ent. cały czas debiutując nowe zespoły i kreując markę kpopu zagranicą. 


            W 1996 roku były członek Seo Taiji&Boys - Yang Hyunsuk wraz ze swoim bratem, założył własną wytwórnię muzyczną YG Entertainment. Hyunsuk mając doświadczenie sceniczne, tak samo jak Lee Sooman, wiedział na czym polega rynek muzyczny, jednak nie chciał celować w dokładnie ten sam styl co SM Ent. Już w 1996 roku zadebiutowali swój pierwszy zespół muzyczny Keep Six, który trudno nazwać boysbandem kpopowym w stylu H.O.T czy Sechs Kies. Niestety, ale zespół ten nie przyjął się jako formacja, a duże koszty ich debiutu spowodowały, że YG Ent. zaraz po założeniu znalazło się w ciężkiej sytuacji. 

Dlatego w 1997 roku Hyunsuk zwrócił się do dawnego znajomego z czasów swojej działalności muzycznej - Noh Seunghwana i razem z Kim Jinu stworzyli hipohopowy duet Jinusean. Ten projekt przyjął się o wiele lepiej, nadal nie odnieśli sukcesu na miarę SM Ent. czy DSP Ent. ale ich osiągnięcia pozwoliły postawić firmę na nogi. Już rok później wytwórnia zadebiutowała kolejny zespół 1TYM, który mimo wyraźnych inspiracji amerykańskim hiphopem można śmiało nazwać pierwszym kpopowym boysbandem spod YG Ent. Grupa ta odniosła sukces, co prawda nadal pozostawała w cieniu boysbandów BIG2, ale zdecydowanie umocnili pozycję wytwórni oraz zyskali miano pionierów koreańskiego hiphopu wprowadzonego do kpopu. 


Pierwszy mainstreamowy sukces wytwórnia odniosła dopiero w 2003 roku, kiedy zadebiutowali solistę SE7EN. Był to również pierwszy artysta spod wytwórni, który promował się zagranicą. Idąc śladem BoA promował się w Japonii, gdzie odniósł sukces, a nawet w Stanach Zjednoczonych, jednak tam mimo prób i dobrej promocji, zarówno on jak i BoA nie odnieśli sukcesu. W 2005 roku, kiedy 1TYM ogłosiło rozpad YG Ent. straciło główne źródło dochodu i ponownie zaczęli pracować nad bbandem. 


W 2006 roku YG Ent. zadebiutowało swój trzeci zespół - BIGBANG. I tak jak teraz nikomu nie trzeba tłumaczyć kim jest BIGBANG, tak w 2006 roku trudno powiedzieć, że ich twórczość od razu odniosła spektakularny sukces. Owszem zespół ten był popularny, ale w sposób co najwyżej przeciętny. Kiedy SM Ent. posiadało Shinhwa, TVXQ i Super Junior, a DSP Ent. SS501, BIGBANG pozostawali w ich cieniu. Do czasu wydania utworu “Lies” w sierpniu 2007 roku, który był początkiem prawdziwej potęgi kpopu. 


Zespół BIGBANG.

Yang Hyunsuk bardzo intensywnie promował BIGBANG wiedząc, że są jedynym sposobem na potrzymacie pozycji wytwórni po stracie 1TYM. Wielokrotnie, jako były członek Seo Taiji&Boys, nazywał BIGBANG następcami ojców kpopu, co dało zespołowi dodatkową promocję, mimo iż sam Seo Taiji nigdy w ten sposób nie nazywał BIGBANG. Wokół osoby Hyunsuka zaczęło rosnąć wiele kontrowersji, kiedy na przełomie lat 2006-2008 w wywiadach wielokrotnie stawiał BIGBANG ponad takie zespoły H.O.T, Sechs Kies, Fin.K.L, S.E.S. Mimo tych kontrowersji nie da się zaprzeczyć, że BIGBANG szybko zbudowali stabilną markę, następnie YG zadebiutowało 2NE1 i firma weszła w okres największego rozkwitu.


            Gdzie w tym wszystkim zniknęło DSP Ent? Wytwórnia ta mimo ogromnego impactu w 1 generacji nie dała razy utrzymać swojej pozycji w wyścigu kpopowych wytwórni. Kiedy w 2005 i 2007 stawiali pierwsze kroki zagranicą, SM Ent. i JYP Ent. posiadały już ustabilizowaną pozycję nie tylko w Korei, ale całej Azji. Gwoździem dla DSP Ent. był ogromny sukces BIGBANG, ponieważ to oni po rozpadzie g.o.d. przejęli większość uwagi general public. Kolejne debiuty spod DSP Ent. nigdy nie osiągnęły nadzwyczajnych sukcesów, a marka wytwórni naturalnie odeszła w zapomnienie. 


  • Zaburzenie stabilności BIG3 - wejście do gry BIGHIT Ent. 


            Można powiedzieć, że 2 generacja kpopu to okres powstania instytucji BIG3 i jej dominacji. Wytwórnie te szybko ugruntowały swoją pozycję w Korei poprzez liczne inwestycje w technologie, stacje telewizyjne, jednocześnie kontynuując próby podbicia zagranicy. I to wszystko zaczęło się chwiać, kiedy do gry weszło BIGHIT Ent. a konkretnie... BTS.


Nie był to pierwszy raz, kiedy jakaś inna - mniejsza -  wytwórnia zaczęła doganiać BIG3. Tak samo było w latach 2009-2011, kiedy Cube debiutowało Beast (aktualnie Highlight), 4Minute, a następnie Hyunę i stali się naprawdę poważną konkurencją dla grup z SM, JYP i YG Ent. osiągając czasami nawet lepsze wyniki. Niestety, lub stety, chwile ich świetności trwały krótko, ponieważ Cube nie było w stanie debiutować nowych grup z tak samo dużym impactem. Dyskusja nad BIG4 ponownie zniknęła.

Jednak temat ten powrócił szybciej niż się spodziewano, dokładniej w 2018 roku, kiedy zaczęły pojawiać się teorie o  "dołączeniu" BIGHIT Ent. do grona BIG3, co przez lata było kontrowersyjnym tematem wśród samych fanów kpopu i fanów BIG3. Obawy były słuszne, jak wytwórnia z jednym niesamowicie popularnym, ale jednak tylko jednym zespołem, a zrównać się z SM, JYP czy YG? Z pewnością wiele ludzi traktowało BIGHIT niepoważnie wróżąc im scenariusz Cube Ent. Nie mniej jednak ogromny sukces BTS spowodował, że BIGHIT Ent. nie tylko stało się wytwórnią konkurencyjną dla BIG3, ale wręcz zaczęli odnosić większe wyniki niż oni. 


            Przez kilka lat BIGHIT musiało zmagać się z zarzutami, iż BIG3 to nie tylko sprzedaże, to nie tylko wyniki na rankingach, mimo iż prawda jest taka, że każda wytwórnia w BIG3 weszła do BIG3 wygrywając z DSP Ent. dzięki wynikom, a nie ilości zespółów. Realna wizja BIG4 zaczęła kształtować się, kiedy BIGHIT Ent. ogłosiło plany wejścia na giełdę. Było to najgłośniejsze wejście na giełdę od ponad dekady, na które czekał cały rynek ekonomiczny Korei. Każdy był ciekawy jaką wartość ma i może zyskać prywatna firma po wejściu na publiczny rynek, a wyniki przerosły najśmielsze oczekiwania. 

BIGHIT Ent. udało się dołączyć do KOSPI, czyli grona najbogatszych i najbardziej wpływowych firm w Korei, znajdując swoje miejsce u boku takich firm jak Samsung, LG czy Hyundai. Wejście do tego grona zagwarantowało stabilną sytuację wytwórni na dobre kilkanaście lat, ponieważ lista ta daje dodatkowe bezpieczeństwo firmie przy np. wyborze inwestorów. BIGHIT Ent. stało się jednocześnie jedyną wytwórnią kpopową na KOSPI, podczas gdy samo SM, JYP i YG Ent. mimo dekad działalności, nie udało się wejść na wyższy szczebel znajdując się na liście KOSDAQ. 


            Ale wydaje się, że to nie koniec dla BIGHIT Ent. Ostatnio wytwórnia przeszła re-branding, dlatego teraz w kpopie dominuje kolos HYBE, ale co ważniejsze firma robi to czego obawiało się robić DSP Ent. będąc na podobnej pozycji. HYBE nieustannie inwestuje w świat, podejmuje współpracę z Universal Music, Warner Bros. czy wykupuje Ithaca Holdings, nie tylko umacniając swoją pozycję w Korei czy Azji, ale jako jedyna wytwórnia z Korei staje się ważnym graczem w globalnym przemyśle rozrywkowym. HYBE robi to co kiedyś zrobiło SM, kiedy w latach 90. XX wieku Lee Sooman miał wizję czym może stać się kpop. Niewątpliwe jest to, że aktualnie HYBE dąży do czegoś więcej dla kpopu, co może być realizacją wizji Bang Sihyuka (ex-CEO HYBE, CEO MIGITHI Music) o rewolucji w przemyśle Korei, aby rynek muzyczny stał się bardziej sprawiedliwy.

HYBE tworzy nowe aplikacje, podejmuje współpracę z największymi graczami w przemyśle rozrywkowym Korei (np. Naver) i ma realny wpływ na funkcjonowanie społeczności kpopowej (połączenie Weverse z VLIVE, umożliwienie dystybuji albumów kpopowych w USA), dokładnie tak samo jak BIG3 przy zdobywaniu swojej pozycji na początku XXI wieku.


Logo firmy HYBE.


  • Ponowne BIG2?


            I na poprzednim rozdziale mogłabym skończyć post, gdyby nie fakt iż kpop nieustannie zmienia się. W 2021 roku w koreańskiej prasie biznesowej coraz częstszym określeniem stało się BIG2, czyli dwukierunkowy system kierowania przemysłem muzycznym w Korei przez HYBE i SM Ent. Od 2019 roku da się zaobserwować nie tylko gwałtowny wzrost starego BIGHIT Ent, ale i poróżnienie w starym systemie BIG3, czyli SM-JYP-YG. Wytwórnie te nie są już sobie równe jak kiedyś, od dwóch lat z dużymi problemami zmaga się YG Ent., nie tylko tracąc zarobki, ale i ludzi w zarządzie. JYP Ent. może nie ma tak dużych strat finansowych, jednak SM Ent. intensywnie inwestuje w nowe technologie sprawiając wrażenie bliższego HYBE niż JYP i YG.


            Jaka będzie przyszłość wytwórni kpopowych? Biorąc pod uwagę jak szybko zmienia się kpop w 4 generacji ciężko przewidzieć co stanie się za rok. W świadomości dużej części kpoperów samo określenie BIG4 nadal nie istnieje, mimo iż HYBE to firma realnie kształtująca kpop, nie tylko w aspekcie muzycznym, to ogrom odbiorców nadal wypiera to ze świadomości. Tym bardziej ciężko oczekiwać, że ogólnie powszechny stanie się tytuł BIG2. Nie mniej jednak w ciągu ostatnich lat historia BIG3 zatoczyła koło, tak jak dwie dekady temu JYP Ent. i YG Ent. wygryzło DSP Ent. ze szczytu przemysłu, tak teraz sami znaleźli się na tym miejscu, a hierarchia kpopowa wróciła do swoich korzeni i większej dominacji dwóch mega wytwórni. Czas pokaże kto przetrwa próbę sił.